திருமணங்கள் சொர்க்கத்தில் முடியும் என்று சொல்வார்கள், ஆனால் இந்த தம்பதியினரின் திருமணம் மருத்துவமனையில் நிச்சயிக்கப்பட்டுள்ளது. இடுப்பு கீழே செயலிழந்த நிலையில், இரு மனங்கள் சங்கமித்துள்ளன.

திருவந்தபுரத்தை சேர்ந்த ஜார்ஜ் பெங்களூரை சேர்ந்த ஜாஸ்மின் ஆகிய இருவரும் தற்போது காதல் தம்பதியினர். விபத்தில் சிக்கி இருவரும் தங்கள் கனவுகளை தொலைத்துவிட்ட நிலையில், தற்போது ஒருவருக்கொருவர் ஆறுதலாக வாழ்ந்து வருகின்றனர்.

கடந்த 2005 ஆம் ஆண்டு, பிகொம் முடித்திருந்த ஜார்ஜ், அடுத்ததாக எம்கொம் படிக்க வேண்டும் என கனவில் இருந்தபோது அந்த விபத்து நடந்தது, காலையில் பெட்ரோல் நிரப்புவதற்காக சென்றுகொண்டிருந்தபோது எதிரே வந்த ஆட்டோ மோதியதில் தூக்கி வீசப்பட்டுள்ளார்.

இந்த விபத்தில் இவரது, முதுகெலும்பில் கடும் பாதிப்பு ஏற்பட்டு, உணர்வு நரம்புகள் செயலிழந்திருக்கின்றன. அதனால் என் இடுப்புக்கு கீழ் பகுதி இனி செயல்படாது. கழிவறைக்கு கூட நான் அடுத்தவர்கள் துணையின்றி செல்ல முடியாது என்று மருத்துவர்கள் கூறிவிட்டனர்.

2004 ஆம் ஆண்டு ஜாஸ்மின் தனது தங்கையோடு ஸ்கூட்டரில் சென்றபோது ஏற்பட்ட விபத்தில், தலையில் அடிபட்டு கீழே விழுந்திருக்கிறார். அதோடு என் இடுப்புக்கு கீழ் செயல்பாடு இல்லாமல் போய்விட்டது. வீல் சேரிலே வாழ்க்கை கடந்துள்ளது.

ஆறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு, மருத்துவமனை ஒன்று ‘முதுகெலும்புக்குள் செலுத்தப்படும் விசேஷ ஊசி மருந்து உள்ளது. அது முதுகெலும்பில் இருக்கும் பிரச்சினைகளை தீர்த்து, முன்பு போல் இயங்கவைக்கும்’ என்று விளம்பரம் கொடுத்திருக்கிறது.

அதை பார்த்துவிட்டு பெங்களூருவில் இருந்து ஜாஸ்மினும், திருவனந்தபுரத்தில் இருந்து ஜார்ஜூம் அந்த மருத்துவ மனைக்கு வந்திருக்கிறார்கள். முதல் நாள் ஜாஸ்மினை, ஜார்ஜ் பார்த்திருக்கிறார். மறுநாளும் அவர் கண்கள் ஜாஸ்மினைத் தேடியிருக்கின்றன. 12 நாட்கள் தொடர்ச்சியாக ஊசி மருந்து செலுத்தியிருக்கிறார்கள்.

ஒவ்வொரு நாளும் ஊசி போடும்போது உயிர்போகும் வலியை அனுபவித்திருக்கிறார்கள். கடைசி நாளில் இருவரும் அருகருகே உள்ள படுக்கையில் வலியை தாங்கிக்கொண்டிருந்த நேரத்தில் முதல் முறையாக அவர்கள் மனந்திறந்து பேசியிருக்கிறார்கள்.

அப்போது, இருவருக்கும் ஒருவரையொருவர் பிடித்துப்போய்விட்டது, ஆனால் போட்டுக்கொண்ட ஊசியினார் இவர்கள் கனவு நிறைவேறவில்லை, கவலையுடன் வீடு திரும்பிய இவர், நாளடைவில் இணைய வழியாக இருவரும் நட்புடன் பேச ஆரம்பித்து காதலர்களாக மாறினர்.

இவர்களது திருமணத்திற்கு பெற்றோரும் சம்மதம் தெரிவித்ததையடுத்து, இரு மனங்களும் இணைந்துள்ளனர்.

நமது வாழ்க்கையில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை மனப்பூர்வமாக ஏற்றுக்கொண்டு, நமது உடலை கட்டுப்பாட்டிற்குள் கொண்டு வர கற்றுக்கொண்டால், பழைய வாழ்க்கைக்கு நம்மால் திரும்ப முடியும் என்பதை நாங்கள் உணர்ந்திருக்கிறோம்.

இப்போது எங்கள் வேலையை எங்களால் கவனித்துக்கொள்ள முடிகிறது. வீட்டில் மாடிப்படிகளை மாற்றிவிட்டு வீல் சேர் செல்லும் அளவுக்கு சவுகரியப்படுத்தியுள்ளோம். வண்டி ஓட்டுவதை போன்று வீல் சேரை இயக்கி டவுன் வரை சென்று வருகிறோம்.

வாரத்திற்கு ஒருமுறையாவது வெளியில் சென்று வரும் இவர்கள், தங்கள் வாழ்க்கையை மிகவும் மகிழ்ச்சியாக நடத்தி வருகிறார்கள். வீல் சேர் வாழ்க்கை என்பது முடிவானதல்ல’ என்பதை உணர்த்தும் விதத்தில், வீல் சேரில் வாழ்க்கையை ஓட்டுபவர்களுக்கு தொழில் வாய்ப்புகளை உருவாக்கிக்கொடுக்க திட்டமிட்டிருக்கிறார்கள்.

பெண்களுக்கு நடக்கப்படும் பாலியல் சீண்டல்களை விட, எங்களுக்குத் தான் அவர்களை விட அதிகமாக நடக்கிறது என்று கவலையுடன் கூறுகிறார் திருநங்கை கிரேஸ் பானு.

கிராமத்தில் பிறந்த நான், அங்கிருக்கும் பள்ளி ஒன்றில் தான் படித்தேன், அதன் பின் குடும்ப சூழ்நிலை காரணமாகவும், சமூக சூழ்நிலையாலும் வீட்டைவிட்டு வெளியேறிட்டேன்.

தற்போது 29 வயதாகும் எனக்கு, பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு படிக்கும் போதில் இருந்தே பாலியல் தொந்தரவுகள் வந்துவிட்டன, பல்வேறு பாலியல் துன்புறுத்தல்களை அனுபவித்தேன்.

நான் திருநங்கை என்பதால், என்னை பள்ளியில் சேர்ப்பதற்கு அனுமதிக்க மருத்துவிட்டனர். அப்போது என் அப்பா, தலைமை ஆசிரியரிடம் கெஞ்சி கூத்தாடினார், அதன் பின் தலைமையாசிரியர் அனுமதி தந்தார்.

அனுமதி தந்த அவர் இரண்டு கண்டிஷன் போட்டார். ஒன்று, வகுப்புக்குள்ளே அனுமதிக்காமல், அவர் வகுப்பறையின் வாசலில் செருப்பு வைக்கும் இடத்துல உட்கார்ந்துதான் படிக்கணும். இரண்டாவது, பள்ளியில் யாரும் என்கூட பேசக்கூடாது. நானும் அவங்களோடு பேசக்கூடாது என்று கூறினார்.

வீட்டில் இருப்பவர்கள் தொடர்ந்து வற்புறுத்தியதால், அதற்கு நான் சம்மதித்துவிட்டேன், இதைத் தொடர்ந்து நான் பள்ளிக்கு சென்ற போது, அங்கிருக்கும் மாணவர்கள், மிகவும் இழிவு படுத்தக் கூடிய வார்த்தைகளால் என்னை கூப்பிடுவார்கள்.

அங்கு இருக்கும் கழிவறைக்கு போக முடியாது, ஏன் என்றால் நான் கழிவறைக்கு சென்றால் எப்படி என்று பார்ப்பார்கள். இதன் காரணமாகவே அங்கிருக்கு கழிவறைக்கு போகமாட்டேன்.

பள்ளி முடிந்தவுடன் வீட்டிற்கு வேகமாக செல்வேன், அப்போது சில இளைஞர்கள் எனக்கு முத்தம் கொடுத்துவிட்டு ஓடுவார்கள், பெண்ணாக இருந்தால் பொலிசில் புகார் அளிக்கலாம், திருநங்கையாக போய்விட்டேன, இதனால் இதை யாரிடம் கூறுவது என்று கூட தெரியாமல் தவித்திருக்கிறேன்.

வீட்டில் இருப்பவர்களும் என்னை காயப்படுத்தியதால், வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தேன், அதைத் தொடர்ந்து என்னைப் போன்ற திருநங்கை உதவியுடன் பாலிடெக்னிக் படித்தேன், அதன் பின் கல்லூரி என படித்தேன், அங்கும் பல பிரச்சனைகள், சிலர் ஊரோரம் புளியமரம் என்று பாட்டுப் பாடி எல்லாம் கிண்டல் செய்வார்கள் இதை எல்லாம் தாண்டி தான் நாங்கள் இந்த சமூகத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறோம்.

எங்களுக்கு என்று ஒரு பிரச்சனை வரும் போது அதை நாங்கள் யாரிடம் கூறுவது, இரவு ஒரு மணிக்கு எல்லாம் நாங்கள் இருக்கும் வீட்டிற்கு வந்து இளைஞர்கள் பிரச்சனை செய்துள்ளார்கள், இந்த தைரியம் அவர்களுக்கு யார் கொடுத்தது.

நான் சமூகப் போராட்டகளில் ஈடுபடும்போதெல்லாம் கைதுசெய்து கூட்டிட்டுப் போகும்போது பொலிசார் கண்ட இடங்களில் கை வைப்பார்கள், அப்போது பெண் பொலிசாரும் எங்களை தொடக் கூடாத இடங்களில் தொட்டு பார்ப்பார்கள், இந்த சமூகத்தில் ஆண்கள் மட்டுமின்றி, பெண்களும் எங்களை பாலியல் வன்கொடுமை பண்கிறார்கள்.

ஆண்கள் மற்றும் பெண்களுக்கு என்று ஒரு சட்டம் இருக்கிறது, ஆனால் எங்களுக்கு என்று ஒரு சட்டம் இல்லை,அதைத் தான் நாங்கள் கேட்கிறோம், நாங்களும் மனிதர்கள் தான் இதை எப்போது இந்த சமூகம் உணரப் போகிறது என்று வருந்தியுள்ளார்.

 
‘Humans of Bombay’ என்னும் பேஸ்புக் பக்கத்தில் எழுச்சியூட்டும் வகையிலான வீடியோ ஒன்று பகிரப்பட்டு, சமூக வலைதளங்களில் வைரலாகியுள்ளது.

ராம் சுப்ரமணியன் என்னும் இயக்குனர் இந்த வீடியோவை எடுத்துள்ளார், இதில், தெருவில் புத்தகங்களை விற்று வந்த ஏழைச் சிறுவன், தற்போது அமெரிக்க நடைபெறவிருக்கும் மாணவர் நிகழ்ச்சிக்கு தேர்வானது குறித்தும், மும்பை நகர மக்களின் வாழ்க்கைப் பற்றியும் கூறப்பட்டுள்ளது.

இந்த வீடியோ தற்போது அனைவரையும் கவர்ந்து வருகிறது. இது குறித்து அந்த வீடியோவில் கூறப்பட்டிருக்கும் மாணவன் சல்மான் சயித் கூறுகையில்,

‘நான் Haji Ali சிக்னலுக்கு எதிர்முனையில் இருக்கும் நடைபாதையில் பிறந்தேன். எனது தாய், குப்பைகளை சேகரிப்பது மற்றும் அப்புறப்படுத்தும் பணியை செய்து வந்தார்.

அதனைப் பார்த்து வளர்ந்த நான், வேலை செய்து வருமானம் ஈட்ட வேண்டும் என்று சிறு வயதிலேயே முடிவு செய்தேன். அதன்படி, 2ஆம் வகுப்பு படிக்கும் போதே படிப்பை பாதிலேயே நிறுத்திவிட்டு, Haji Ali சிக்னலில் புத்தகங்களை விற்க தொடங்கினேன்.

புத்தகங்களை விற்கும் போதே, அதிலிருந்து சில வார்த்தைகளை அறிந்து கொள்வேன். மேலும், எனது வாடிக்கையாளர்களும் படிப்பதற்கும், சரியான முறையில் உச்சரிப்பதற்கும் உதவினர்.

அதன்பிறகு ஆங்கிலத்தை எப்படி உச்சரிக்க வேண்டும், எப்படி படிக்க வேண்டும் என்பதற்கான முயற்சியில் சுயமாக இறங்கினேன். ஒருநாள் Akanksha Survey என்னும் பள்ளியின் கருத்துக் கணிப்பு, எங்கள் வீட்டிற்கு அருகே நடந்தது.

நானும், என் நண்பர்களும் அதனை பார்ப்பதை தவிர்த்தோம். ஆனால், எனது தோழி நான் ஆங்கிலம் பேசுவதால், என்னை Akankshaவில் சேர வலியுறுத்தினாள். அவளின் தொடர்ச்சியான வலியுறுத்தலால், நான் 12 வயதில் பள்ளியில் சேர்ந்தேன்.

ஆனால் பள்ளிக்கூடம் எனக்கு அந்நியமாக தோன்றியதால், அங்கிருந்து வெளியேறிவிட்டேன். ஒரு வாரத்தில் மீண்டும் சிக்னலில் புத்தகங்களை விற்க ஆரம்பித்தேன்.

ஒரு நாள் எனது வாடிக்கையாளர்கள் என்னைப் பார்த்து ‘மறுபடியும் இந்த வேலைக்கு வந்து விட்டாயா? உன் வாழ்நாள் முழுவதையும் இந்த சிக்னலிலேயே கழிக்க போகிறாயா? என்று கேட்டனர். அவர்கள் கேட்டது என் மனதை தாக்கியது, அதனை உணர்ந்த நான், எங்கு சென்றேனும் படித்து விட வேண்டும் என்று முடிவு செய்தேன். என் தோழி Caroline didi பத்தாம் வகுப்பில் தேர்ச்சி பெற எனக்கு உதவினாள்.

ஆனால், முதல் முயற்சியில் ஒரு பாடத்தில் தோல்வியடைந்த நான், பின்னர் இரண்டாவது முயற்சியில் தேர்ச்சி பெற்றேன். அதன் பிறகு, 11ஆம் வகுப்பில் 91 சதவித மதிப்பெண்ணிலும், 12ஆம் வகுப்பில் 81 சதவித மதிப்பெண்ணிலும் தேர்ச்சி பெற்றேன்.

தற்போது, நான் மும்பையின் KC கலையியல் கல்லூரியில் படித்துக் கொண்டிருக்கிறேன். சமூகவியல் பாடத்தில் முதுகலை பட்டம் படிக்க வேண்டும் என்பதே எனது விருப்பம் ஆகும்.

எனது தோழி எனக்கு படிப்பிற்கு உதவியது போலவே, நானும் தற்போது மற்றவர்களுக்கு உதவி வருகின்றேன்’ என தெரிவித்துள்ளார்.

சுற்றுலா வழிகாட்டியாக பணிபுரிந்து கொண்டே தனது படிப்பை தொடர்ந்து வரும் சல்மான், தற்போது அமெரிக்காவின் டெக்சாஸ் மாகாணத்தில் நடக்க உள்ள ‘Students Exchange Program’ நிகழ்ச்சிக்கு தேர்வாகியுள்ளார்.